Bij het vertrek uit Nederland stond het nog niet op de route, maar na een spontaan besluit in Senegal is het aan de rit toegevoegd. Een geweldige ingeving. Sierra Leone wordt het mooiste deel van van de reis. Eindelijk engels kunnen praten en de meest indrukwekkende regenwouden, witte stranden en ja ik val in herhaling, maar weer die gastvrije lokale bevolking .. Omdat er nog zoveel te ontdekken landen op de wereld zijn kies ik niet snel voor een tweede bezoek, maar als de ebola crisis voorbij is wil ik zeker nog een keer terug naar Sierra Leone.
Mijn fietsroute door Sierra Leone:
Visum Sierra Leone: Vooraf regelen. Ik heb mijn visum gehaald in Banjul, Gambia. Standaard benodigdheden. 2 pasfoto’s, paspoort en visumkosten. $150 voor drie maanden. Ook mogelijk om te betalen in de lokale Dalasis. Drie $50 dollar biljetten is echter de betere optie. Dan kunnen er geen biljetten ‘kwijtraken’. Ophalen de dag na de aanvraag. Andere optie is het visum te regelen in Conakry.
Beste reistijd Sierra Leone: december t/m maart. De helft van het jaar komt de regen vaak met bakken uit de lucht vallen. Met als hoogtepunt juli en augustus wanneer de hoeveelheid boven de 800 mm per maand uitkomt. Dit valt in Nederland niet eens in een heel jaar. Beste maanden om te fietsen zijn december t/m maart. Dan is er nog steeds kans op een bui, maar kun je na twee uurtjes schuilen gewoonlijk weer terug in het zadel stappen. Het is er het hele jaar door warm met temperaturen rond de 30 graden en de luchtvochtigheid is erg hoog. Hou dus rekening met doorweekte shirts tijdens het beklimmen van de vele heuveltjes.
Reisadvies Sierra Leone: Onlangs is het reisadvies voor een groot deel van het land aangepast van ‘niet reizen’ naar ‘alleen noodzakelijke reizen’. De Ebola epidemie is nog niet helemaal onder controle, maar de situatie is inmiddels flink verbeterd en dat maakt reizen naar het land weer mogelijk. Ebola buiten beschouwing latend is Sierra Leone inmiddels één van de meest veilige landen in West-Afrika. Een stabiele politieke situatie en zeer vriendelijke bevolking. Bekijk hier het reisadvies van het ministerie van buitenlandse zaken.
Dagboek: Nederland – Mali:
12-03-2011 Kindia – Yana – Na een laatste gezamelijk ontbijt nemen Robert en ik afscheid en scheiden onze wegen. Hij vliegt over een paar dagen terug naar Washington en ik stuur de fiets naar het zuiden richting Sierra Leone. De eerste 30 kilometers vliegen voorbij. Grotendeels heuvelafwaards en over prima asfalt. Voor het eerst sinds lange tijd zie ik weer normale snelheden op de teller. Zelfs bij de stukjes waar ik moet klimmen. Het kost bijna moeite om het asfalt te verlaten en de zandweg naar de grens te nemen. Maar het geluk lijkt nog aan mijn kant te zijn en ik rij over één van de beste zandwegen van de tocht zover.
Aangekomen bij de grens lukt mijn trucje om de douane voorbij te rijden deze keer niet en ik wordt teruggestuurd naar het kantoor. De douaniers blijken prima lui en na een inspectiebeurt van het paspoort mag ik door naar de immigratie. Het kantoor is echter leeg en de douane neemt de immigratie formaliteiten dan maar over. Nadat de douanier zijn zoektocht naar de uitreis stempel afrond kan het stempel avontuur beginnen. Na twee teststempels op een stuk papier is hij klaar voor het echte werk en gaat de stempel richting paspoort. Inmiddels is alle inkt van de stempel af en zijn er niet meer dan een paar vlekjes te zien. De stempel wordt vervolgens een paar keer op de plastic deksel van het stempelkussen getikt. Maar de douanier heeft zijn brilletje niet op en hij is oprecht verbaast als er weer geen stempel in het paspoort verschijnt. Na nog een paar pogingen op de deksel wordt het inktkussen eindelijk gevonden en krijg ik mijn stempel. Ik mag nu door naar de politie post. Die is ook verlaten. Ik steek dus maar de grens over en na twee kilometer is het misterie van de vermiste agenten ook opgelost. Naast een groot machinegeweer staan twee stapelbedden onder een boom met daarin de politie ambtenaren. (In het stapelbed dus, niet in de boom). Na een blik in het paspoort mag ik ook hier vrij snel door en rij ik het stuk niemandsland in. Dat ging makkelijker dan verwacht….
Na zeven kilometer kom ik aan bij de grenspost van Sierra Leone. Super denk ik nog even. Hier kan ik tenminste gewoon in Engels terecht en zal het vast een stuk makkelijker gaan. Twee minuten later sta ik met de bek vol tanden als de immigratie ambtenaar vraagt waar mijn ‘Landing permit’ is. Het visum is volgens hem niet genoeg en ik heb ook een ‘Landing permit’ nodig… Nou zijn er inderdaad stukken geweest waar ik het liefst met de fiets overheen zou willen vliegen, maar het is me tot nu toe nog niet gelukt om hem luchtwaardig te krijgen… Ik leg hem geduldig uit dat ik in Banjul een volledig visum heb gekregen en alleen dat nodig heb. ik krijg onverwachts hulp van één van zijn collega’s die na uitgebreid overleg het met me eens is dat het visum voldoende is. Volgende probleem is dat ik een single entry visum heb. Als ik naar Freetown ga heb ik volgens meneer meerdere entry’s nodig. Ik leg hem maar een paar keer uit dat ik het land maar één keer inkom er na mijn rondje er weer uitga en niet meer terug kom. Na 15 minuten is ook dat probleem opgelost. Ik hoop nu eindelijk weg te kunnen, maar er is nog iets.. Meneer denkt dat de 6 weken dat het visum nog geldig is nooit genoeg is om met de fiets rond te reizen… Ik sta op het punt om te zeggen dat dat op deze manier zeker te weinig tijd zal zijn, maar bedenk me en verzeker hem dat ik voor half april Sierra Leone zal verlaten. Mag ik dan nu verder ?!?
Er blijkt nog één ding te zijn. Mijn reden om het land te bezoeken. Ik wijs hem nog maar even op het visum, waar in grote letters ’tourism’ op staat. Dat had hij ook gezien, maar hij wil precies weten wat ik hier kom doen.. Ik leg hem met een serieus gezicht uit dat ik aapjes kom kijken… Oh en olifanten en nijlpaarden en ik wil nog even naar het strand in Freetown. Uiteindelijk is hij tevreden, of ziet in dat er geen geld loskomt vandaag en worden mijn gegevens opgeschreven in het grote boek, krijg ik mijn stempel en mag ik door naar de douane.
De ambtenaar daar gaat meteen over tot een liefdesverklaring. ‘I love you, you make me so happy, now how can you help me’ ……. Ik maak er maar een verhaaltje omheen, we wisselen e-mail adressen uit zodat we later gezellig kunnen bijkletsen en ik mag na een half uurtje ook zijn kantoor verlaten.
De laatste hindernis is de politiepost. Hier mag ik nog een keer uitleggen dat ik een toerist ben en aapjes kom kijken. De eerste gegevens worden opgeschreven tot hij bij het adres aankomt. Dat staat niet in het paspoort en daarom is mijn paspoort niet geldig. Ik heb het even helemaal gehad en ga zitten en pak mijn lonely planet en doe alsof het me allemaal niet meer uitmaakt. Ik krijg nogmaals hulp uit onverwachte hoek. De man die me eerder bij de immigratie te hulp kwam gaat de discussie voor me aan en na tien minuten is alleen de woonplaats voldoende.
Nu alles genoteerd is en in orde lijkt is iedereen opeens mijn beste vriend en willen ze allemaal mijn adres en e-mail hebben.. Ik schrijf het nog maar een keer op en mag na 2 uur grensperikelen eindelijk weer op de fiets stappen.. No worries..
Het speciale welkom is al snel vergeten als ik in het eerste dorp aankom en iedereen even vriendelijk is. Ik vraag om wat water en krijg enkele ogenblikken later een grote kop aangeboden door een lieftallig buigende dame. Ik fiets verder en ondanks dat de weg inmiddels vreselijk aan het worden is, wordt de natuur steeds mooier. Tegen de avond bereik ik een dorpje en terwijl ik zwetend aankom bovenaan een steile klim staat er een man klaar met een kop water. Ik rust even uit en vraag of ik hier de tent mag opzetten. Dat is uiteraard geen probleem en ik krijg rijst en een douche aangeboden. Super ! Opeens wordt er een grote trommel opgehangen en na een paar slagen komt het dorp naar de verzamelplaats. Niet voor mij gelukkig, er is een man in het dorp die voorlichting geeft over een nieuw te ontwikkelen natuurgebied in de regio. Er wordt een vergadering gestart en ik mag wel plaatsnemen naast de voorzitter. Het is echter super interresant. De man verteld het in het engels en dat wordt vertaald door een persoon uit het dorp in het soussa zodat ook de mensen die geen engels spreken het kunnen volgen. Ik spreek met deze man af om hem morgen nog een keer te ontmoeten twee dorpen verderop en trek me even later terug in de tent. Moe na een ingewikkelde maar mooie dag.
13-03-2011 Yana – Outamba-Kilimi N.P. – Ik word wakker en krijg een ’tour de village’ aangeboden. Gisteravond heb ik die beleefd afgeslagen met het excuus dat ik erg moe was na het fietsen. Nu kom ik er echter niet onderuit en loop ik alle huizen af en schud zo’n 50 verchillende handen. Hierna kan ik vertrekken. Het is inmiddels acht uur en nog redelijk koel. Om negen uur begint de zon al volop te branden en na een paar heuveltjes is mijn t-shirt compleet doorweekt. Met het oversteken van de grens ben ik ook in een andere luchtvochtigheids zone gekomen. Nu in het droge seizoen loopt die op tot 85% en als straks de regens komen schiet dat verder omhoog naar 95% .. Het is even wennen.
Na 17 kilometer kom ik aan in het dorp van Mamou. Hem heb ik gisteren onderweg ontmoet en heb hem beloofd dat ik even op de deur zou kloppen. Ik krijg een kop water aangeboden en kan even bijkomen op de veranda. Als ik vraag of ik in het dorp ergens eten kan kopen staat hij erop om met me mee te lopen naar het ‘wegrestaurant’ en we eten daar een bord rijst met casavebladeren. Als ik wil betalen is Mamou me echter voor en betaald voor mij. Als ik vervolgens wat rijst en uien koop in de winkel verderop staat hij er weer op om het voor me te betalen. Ik probeer het nog even af te slaan, maar wil ook niet onbeleefd lijken en aanvaard uiteindelijk, met een half schuldgevoel de inkopen. De mensen hebben hier al zo weinig en dan gaan ze nog geld aan een vreemde geven ook..
Regelmatig kom ik langs de weg pompen tegen. Ooit neergezet door o.a. Unicef, maar inmiddels werken geen daarvan meer en zijn de mensen aangewezen op putwater. In Senegal dronk ik het ook, maar onderweg probeer ik het te vermijden. Nu kom ik er echter niet onderuit. Flessen water verkopen ze hier niet en met de liters vocht die ik nu uitzweet heb ik heel wat aan te vullen.
Ik fiets verder naar het nationale park dat langs de route ligt en kom aan in een verlaten kamp. Ik kijk even rond maar kan niemand vinden. De plek is fantastisch gelegen aan de rivier en ik neem dan ook maar een duik in het water. Een halfuurtje later komt er een landrover met een paar fransen, een amerikaan en een israelische binnengereden en geallarmeerd door het geluid van een auto komt ook de kampmanager tevoorschijn. We besluiten dezelfde middag nog een kano tocht te maken over de rivier en zien na een uurtje peddelen opeens water de lucht in stuifen. We zijn aangekomen bij een kudde nijlpaarden! We blijven een halfuurtje naar deze machtige beesten kijken voordat we rechtsomkeerd maken en terug peddelen naar het kamp.
De franse & amerikaan werken in Freetown bij de VN en zijn hier voor een laatste weekeind voordat ze overgeplaatst worden naar Rwanda. Ze hebben een geit meegenomen die ter plekke geslacht wordt en zo zit ik ’s avonds opeens aan een uitgebreide barbeque in plaats van het geplande pannetje rijst met sardines..
14-03-2011 Outamba-Kilimi N.P. – 15 km voor Pendembu – Voor ik vertrek neem ik snel een duik in de rivier. De setting is echter te mooi om het bij een snelle duik te laten. Het water is lauw warm en in de bomen aan de andere kant van de rivier slingeren de apen heen en weer. De snelle duik wordt een badsessie van een uur en daarna volgt een uitgebreid ontbijt met de mensen van de barbeque.
Uiteindelijk vertrek ik om half tien gelijk met de rest en is het inmiddels alweer behoorlijk warm aan het worden. Ik ben net 4 kilometer op weg als ik opeens een andere fietser zie naderen. Een tweede blik leert mij dat die ook volhangt met tassen en er blijkt nog een blanke op te zitten ook !
Het blijkt een zweedse fietser te zijn die 3 maanden terug in Bamako is begonnen met peddelen. Hij was niet zeker of het park de moeite waard is om te bezoeken. Ik raad het hem dus ten zeerste aan en geef hem mijn ongebruikte zak rijst omdat ze in het park geen eten verkopen. We spreken af om elkaar in Freetown op te zoeken en een biertje te pakken.
Het is nu half elf en ik ga eindelijk echt op pad. De weg blijft slecht tot Kamakwie. Onderweg lig ik van het één op het andere moment opeens met de neus in het gras. Uitglijdend op een stukje los gravel word ik volledig verrast en kan ik de val niet meer voorkomen. Dit is de eerste keer dat ik echt plat ga, de fiets is vaak genoeg op de kant gegaan, maar tot nu toe kon ik er steeds net op tijd afspringen. Vandaag dus niet, maar ik hou er gelukkig niet meer aan over dan een paar kleine schaafwondjes.
Een toegesnelde man begint bezorgt mijn tassen af te kloppen en nadat ik hem verzekerd heb dat alles ok is kan ik weer voorzichtig verder.
Na Kamakwie wordt de weg een stuk beter en lijk ik voor het gevoel over de zandweg te vliegen. tegen de avond zie ik een paar donkere wolken en het lijkt alsof er regen aan zit te komen. Ik denk nog even dat dat niet kan, het regenseizoen begint hier gewoonlijk pas half april. Een paar kilometer verder begint het echter enorm te waaien en wordt ik door bezorgde dorpsbewoners tot stoppen geroepen. ‘Er komt heel slecht weer aan, je kan niet verder’. Ik bedenk me dat er een kern van waarheid in kan zitten en vraag of ik mijn tent op de veranda van hun huis mag opzetten. Dat is geen probleem en vervolgens wachten we gezamelijk de komst van de storm af. We horen de donder en het blijft onophoudelijk flitsen, maar we zien niet meer dan een paar druppeltjes regen vallen.
15-03-2011 15 km voor Pendembu – Makeni – Half zeven vertrekken de mannen naar het bos om te gaan jagen en ik besluit om ook mijn spullen te pakken. Inmiddels staan er al zo’n 10 man rond de tent en terwijl ik de spullen inpak verdriedubbeld dat aantal zich. Ik besluit dan ook om na iedereen gedag gezegd te hebben meteen te gaan fietsen zodat niet 30 paar ogen naar me zitten te staren terwijl ik probeer te ontbijten. Vijf kilometer verder zie ik een mooi rustig plekje en kan ik mijn brood en twee mango’s nuttigen. Mango’s zijn inmiddels vol in het seizoen en ik werk er dagelijks een aantal weg.
Na de ontbijtstop ga ik weer op weg en kom ik het bewijs van de storm van gisteren tegen. Overal liggen grote plassen water op de weg en tot twee keer toe zie ik een omgevallen boom over de weg liggen. Het is nog steeds bewolkt maar door de vochtigheid voelt het benauwd aan. Begin van de middag kom ik aan in Makeni waar ik een hotel in het centrum vind. Het blijkt een beetje prijzig te zijn en ik weet na wat onderhandelen en de vermoeide fietser te spelen de prijs omlaag te krijgen naar 89.000 LE (€16). In de stad wissel ik wat euro’s gezien ik nog maar de helft van de 117.000 LE (€20) overheb die ik bij de grens heb gewisseld.
16-03-2011 Makeni – Masiaka – Asfalt, heerlijk glad asfalt !! Op de door de EU gesponsorde weg is het heerlijk fietsen. Er is weinig verkeer en de weg golft door de heuvels heen met af en toe leuke klimmetjes gevolgd door een altijd fijne afdaling. Ik maak gebruik van de goede weg en zie voor het eerst dit jaar de dagteller weer eens boven de 100 kilometer uitkomen. 112 om precies te zijn wat me tot Masiaka brengt waar ik in een simpel guesthouse een kamer neem. Ik praat de prijs omlaag van 8 naar 6 euro. Niet omdat het nou zoveel geld is, maar de kamer is meer niet waard. Een vierkant hok met een bed erin en een deur die niet eens slop slot kan. Een stapel fietstassen met de pannenset bovenop lost dat probleem op. Als iemand nu de deur wil openmaken is meteen het hele guesthouse wakker. Alleen maar hopen dat ik niet op toilet bezoek moet vannacht want dan moet ik eerst mijn kunstwerkje afbreken.
17-03-2011 Masiaka – Freetown – Freetown ! Een stad en wat voor één. Auto’s en vrachtwagens banen zich langzaam een weg door de met duizenden mensen gevulde straten. Onophoudelijk getoeter. Muziek die overal vandaan komt. Overal langs de weg verkoopstalletjes met wat je maar kan bedenken. Eten, slippers, pannen, boeken, cd’s en Nigeriaanse DVD’s. Het is allemaal indrukwekkend, maar een ramp om doorheen te fietsen. Ik weet uiteindelijk in één stuk het hotel te bereiken en til daar mijn fiets de trappen op. Het hotel is op de derde etage en heeft een balkon met uitzicht over één van de drukste straten van Freetown. Zo kan ik het allemaal nog eens rustig bekijken met een colaatje in de hand. Aan de overkant van de weg zit een snackbar en tot twee keer toe haal ik daar een hamburger. Na weken rijst is het een aangename afwisseling. Morgen doe ik wel weer gezond.
Ik kom in het hotel een griek tegen die werk zoekt in de regio. We gaan samen de stad in om ergens een biertje te pakken en komen terecht in een lokale bar. Keiharde afrikaanse muziek en drie mannen die een goud en diamand handeltje willen opzetten, twee vrouwen met andere bedoelingen en twee gratis biertjes maken het een aparte avond.
18-03-2011 Freetown – Freetown reloaded. Ik heb in de planning om vandaag naar de ambassade van Mali te gaan om het visum te regelen. Iets in het menu van gisteren gooit echter roet in het eten. Mijn maag reageerd heftig op één van de gegeten items en ik blijf de ochtend dan ook maar in het hotel. In de loop van de middag gaat het weer beter maar dan is het vanwege moskee bezoekende ambtenaren niet meer mogelijk om iets aan de visums te doen. Ik maak dus maar een rondje door de stad. Een uurtje of twee is genoeg en ik ben zoek al snel de rust van de Crown bakery op. Een echte cappuchino en pannekoek later loop ik terug naar het hotel. Een gegrilde kip maakt het menu voor vandaag compleet en ik settel me op het balkon van het hotel om in relatieve rust de chaos onder me te bekijken.
Voor de tweede keer ga ik in de avond op stap met de griek die ik gisteren tegenkwam in het hotel. We gaan weer naar dezelfde bar en weer lukt het hem om een kleine scene te schoppen. Ik voel plaatsvervangende schaamte en hou me afzijdig. Ik weet nog niet goed wat ik ervan moet denken. De man is al 17 jaar in west afrika en dat laat blijkbaar zo zijn sporen na. Misschien is er een speciale manier om met de mensen hier om te gaan die ik niet zie. Ik weet zeker dat ik het niet altijd 100% goed heb. Maar het provoceren en later weer goedmaken met een combinatie van grappen en met geld strooien is voor mij ook niet de manier. Het lukt de griek wel om aan het eind van de avond de bar te verlaten terwijl iedereen een grote glimlach op zijn gezicht heeft….
Vandaag zijn mijn zakken gerold door een 10/11 jarig meisje. 2000 LE (€0.50) kwijt. Ik had het kunnen verwachten. Tijdens het bezoek aan de snackbar kwam ze me omhelsen vragend om eten. Het blijft moeilijk om te beslissen wat te doen. Ieder geval lijkt tragisch. Maar hier in Freetown betekend ieder geval ruim 20 incidenten per dag. Als ik iedereen geld ga geven ben ik aan het eind van de dag blut. Hoe dan ook, in dit geval besloot ik niet te doneren. Met gevolg dat ik een paar honderd meter een kind aan me had hangen. Tot het moment dat ze het geld uit mijn zakken had gevist en in de menigte verdween. Als dit haar enige manier is om te overleven gun ik het haar van harte. En ik heb weer een nieuw lesje geleerd.
’s Avonds in de bar geef ik een oude man een vleesspies en een drankje. Al is het alleen maar om mijn geweten te sussen. in een bar waar een vleesspies €0,30 kost. Het bier (€0,40) goedkoper is dan een cola (€0,60) is het een uitgave die ik me makkelijk kan veroorloven…
19+20-03-2011 Freetown – Ik verruil het hotel in het centrum voor een nieuw hotel net buiten het centrum. Vooral omdat het constante lawaai op de zenuwen begint te werken. Ik kom aan in wat een oase van rust lijkt te zijn en boek meteen een kamer. Het is dan wel wat duurder dan de vorige, heeft steeds last van stroomuitval en zit regelmatig zonder stromend water. De stilte is ook wat waard. Ik kan mijn geluk niet op tot het eind van de middag. Opeens begint het fanfare korps te oefenen voor het 50 jarig onafhankelijkheids feest op 27 april.. Halverwege de avond probeerd de bar in de straat dat geluid te overstemmen door de muziek op vol volume te zetten en lijkt de herrie nog erger dan wat ik tot nu toe heb gehoord.
Er is gelukkig een pluspunt. Het hotel blijkt de basis te zijn voor een aantal studenten die via een uitwisselingsprogramma bij de universiteit van Freetown stage lopen en zo wordt het toch nog gezellig.
Eten kopen in Freetown valt echter nog niet mee. Zaterdagavond kom ik er achter dat alle restaurants om 19.00 uur de deuren sluiten en we zijn een uur aan het zoeken en rondrijden voor we uiteindelijk een dame vinden die cassave met vis verkoopt… Niet wat we gehoopt hadden, maar het smaakt prima. Zondagavond denk ik slimmer te zijn en ga om 18.00 uur met lekkere trek op weg naar het restaurant dat ik gisteren heb gezien. Nu is het echter zondag en blijken de restaurants weer dicht… De dame van gisteren is ook nergens meer te vinden en dus keer ik terug naar het hotel en begin op het balkon maar een pasta maaltijdje in elkaar te draaien. Tot nu toe in Afrika was er nooit een probleem om op zondag inkopen te doen of een restaurant te bezoeken. Vrijdag was de moskee dag en de rest van de week was alles altijd open. In Freetown echter stikt het van de kerken en dat lijken de enigste plekken die de deuren op zondag open hebben.
21-03-2011 Freetown – River No. 2 Beach – De golven beuken op zo’n 20 meter van de tent op het strand. Het is vloed en het geluid van de brekende golven is een heerlijke afwisseling na de drukte van de stad. River no.2 beach is een enorm wit zandstrand en mijn tent staat aan de rand daarvan in het zand. Ik hoor dat er nog een andere toerist een kamer heeft geboekt, maar die laat zich niet zien dus ik heb het strand voor mezelf.
Het ging vandaag boven alle verwachtingen. Ik fiets vanuit het hotel naar Aberdeen. Het stadsdeel met de stranden en voor mij belangrijker de Malinese ambasade. Ik had erop gerekend dat ik een dag(deel) moest wachten op mijn visa. Iets wat tot nu toe de gewoonte was, maar tot mijn blije verbazing komt meteen de stempel tevoorschijn en nog geen 15 minuten later sta ik weer buiten met het visum in mijn paspoort. Ik verlaat dus vandaag nog onverwachts Freetown en ga op weg naar de langverwachte stranden. Mijn eerste stop is Sussex beach. Het duikcentrum dat daar zat is echter gesloten, dus mijn hoop op een paar leuke duiken gaat daarmee vervlogen. Wel is het een prima plek voor een lunch en een koude cola.
Ik fiets daarna door naar River no. 2 Beach. Volgens de gids en de mensen die ik gesproken heb één van de mooiste stranden van west afrika. Aangekomen blijkt het alle verwachtingen waar te maken.
Ze vragen wel een idioot hoge prijs om de tent op te mogen zetten (€18), maar de locatie is te mooi voor een bliksem bezoek. De plek wordt volledig gerund door de lokale bevolking en alle winst gaat direct naar het dorp. Het is hier ook duidelijk zichtbaar dat de huizen beter zijn dan de meeste dorpen in Salone. Ook worden trouwerijen en begravenissen betaald uit de gezamelijke pot. Het bestuur voor het dorp en het strand wordt iedere 3 jaar democratisch gekozen. Een voorbeeld dat er ook goede lokale projecten in Afrika zijn..
Eén van de beste dingen van Afrika is de overvloed aan vers fruit. Overal verkrijgbaar en gewoonlijk spotgoedkoop. Ik zit nu middenin het seizoen van de mango’s en de eerste ananassen verschijnen langs de weg. Een ananas is natuurlijk fantastich maar niet heel handig fietsvoer. Eigenlijk te groot om in één keer op te eten, maar eenmaal aangesneden niet lang houdbaar voor het bij deze temperaturen bruin kleurt. Dan toch maar in één keer verorberen. Het kan in mijn rijtje met grootste fruitinnames in één sessie. Het record voor bananen is 6 stuks, mango’s staan voorlopig op 5, sinaasappelen 10. En in marokko heb ik een keer een hele watermeloen in één keer weggewerkt…. Aan vitamines geen gebrek….
22-03-2011 River No. 2 Beach – Tokeh Beach – Het water voelt heerlijk verkoelend aan tijdens de ochtendduik. Het is de eerste keer vandaag dat ik nat wordt, wat anders had kunnen wezen. Vanochtend kwam ik erachter dat de vloedlijn vannacht mijn tent tot op een meter of 4 genaderd is. Ik heb er echter niets van gemerkt en heb prima geslapen !
Na een ochtendje luieren maak ik me op om te vertrekken naar het volgende strand. Tokeh Beach. Het volgende ideale plaatje in de rij stranden in Sierra Leone. In de loop van de middag kom ik terug gewandeld uit het dorp en zie ik op het strand de Zweedse fietser me tegemoed komen.
Hij besluit ook te blijven en als ’s avonds een nederlandse studente op onderzoek naar ecotoerisme mogelijkheden in Salone zich bij ons voegt wordt het ook nog gezellig.
23 t/m 26-03-2011 Tokeh Beach – Black Johnson Beach – De fietsen over het strand duwend vertrekken we gezamelijk en fietsen de 4,5 kilometer naar de hoofdweg. Daar aangekomen splitsen onze wegen naar het noorden en het zuiden. Ik naar het volgende strand en de zweed naar Freetown. Ik heb op internet een goede referentie gevonden voor Black Johnson Beach en ik besluit daar te gaan kijken. De andere stranden waren prachtig, maar hier vind ik een waar paradijs! Er is een strand met rotsen en groot zandstrand. 200 meter verderop is een lagune die afgeschermd is van de zee en dus redelijk zoet is. Het geluid van de zee is hier bijna niet hoorbaar en zeker tegen de avond als de jungle tot leven komt is het een super plek om te wassen en relaxen. De lagune zit met kleine mullet visjes die aan je beginnen te knabbelen zodra je stil blijft zitten.
Ik heb inmiddels wat problemen gekregen met de maag. Dat was begonnen in Freetown maar ging daar weer over. Het is nu weer terug en ik wordt gedwongen een paar dagen in Black Johnson te blijven. Niet dat dat een grote ramp is. Afgezien van regelmatige tripjes naar het kleine kamertje is het prima bijkomen met een boek op het strand. Inmiddels is ook de IJslandse fietser aangekomen in Black Johnson en omdat onze routes grotendeels overeen komen besluiten we in ieder geval een paar dagen met elkaar op te fietsen en te kijken naar een mogelijkheid in Guinee om een stuk over de Niger te peddelen. Faranah lijkt een goed orientatie punt……
27-03-2011 Black Johnson Beach – Bauya – Een laatste duik voor ik de zee vaarwel zeg en weer richting de woestijn fiets. Al snel zitten we op de fiets en trappen we in snel tempo de eerste 50 kilometer over het asfalt. Hierna slaan we af om op de minder drukke gravel weg verder te gaan. Hoe verder de dag vordert des te heuvelachtiger het wordt en regelmatig ploegen we in de laagste versnelling de hellingen op.
Iedereen die we onderweg tegenkomen is weer super vriendelijk en we krijgen op verschillende plaatsen bronwater, frisdrank en eten aangeboden. Als we onze geldbuidel trekken wordt dat vriendelijk maar dringend weggewuifd.
Onderweg hoor ik mijn favoriete omkoop poging tot dit moment: ‘I am with the trafic police, You are overloaded, I have to give you a penalty, you even carry bags on the front’…….
Erik heeft via contacten een adres van iemand die bij het ‘peace corps’ werkt waar we kunnen overnachten. De man blijkt echter een paar dagen in Freetown te zijn, maar het is geen probleem dat we de tent op zijn compound opzetten en de douche gebruiken. Ook hier in het dorp weer overvriendelijke mensen. Ze brengen water voor de bucketshower en komen bezorgd naar ons toe als in de verte het aan het lichten is en ze vrezen voor regen & storm vannacht. Wij zijn echter te moe om nu nog in het donker te verhuizen en verzekeren hun dat onze regencovers al het water zullen buiten houden. Daarnaast staan onze tenten onder een afdakje op de veranda. Nu maar hopen dat het droog blijft……….
28-03-2011 Bauya – Mano – Rond half één ’s nachts begint het flink te waaien en komt de donder dichterbij. Ik begin hem nu toch even te knijpen en besluit mijn buitentent ook op te zetten. Terwijl ik dat doe komen de eerste druppels naarbeneden schuin onder het afdakje gewaait. Ik werk zo snel mogelijk verder maar tegen de tijd dat ik de buitentent klaar heb gaat de wind liggen en de rest van de nacht blijft het droog..
De volgende ochtend krijgen we ontbijt op bed aangeboden (wel buiten de tent opgegeten). Het is rijst met kip en pindasoep. Brood is hier niet te krijgen dus doen we mee met de lokale manier. Het is in ieder geval een goede bodem om te fietsen.
En fietsen doen we. De heuvels komen en gaan, komen en gaan. Erik heeft ook in Mano een Peace Corps contact en als we haar bellen met de vraag of de tent in de tuin mag staan krijgen we meteen goed nieuws. Ze hebben net de dag ervoor een geit geslacht en dat komt twee hongerige fietsers heel goed uit !
Er blijken ook twee andere amerikanen te zijn. Haar broer en een peace corps vrijwilliger die normaal gesproken in Gambia zit. We krijgen de ruwe filmversie van ‘Hoe slacht je een geit in Afrika’ te zien. Binnenkort op youtube…. Serieus genoeg, maar hilarisch in beeld gebracht… We drinken nog een lauw biertje in de plaatselijke bar en duiken vroeg de tent in.
29-03-2011 Mano – Bumpe – Bij het uitzwaaien krijgen we ieder een zakje met ‘goat for the road’. Gezouten stukjes geit die onderweg goed van pas komen ! We pakken weer een rijst met bonen maaltijd als ontbijt en draaien de wielen in de richting van Bumpe. We hadden in principe een dorp verderop in gedachten, maar als we aankomen in Bumpe zijn we beide bekaf en we besluiten om hier te blijven. Er blijkt een rivier langs het dorp te lopen en zo kunnen we de middag toch nog nuttig besteden met het doen van de was, zwemmen en luieren in het zand.
30-03-2011 Bumpe – Bandajuma – De tent begint te schudden in de wind. Ik word wakker terwijl het tentzeil alle kanten op wappert. Onweer in aankomst. Snel haal ik de was binnen en zet ik de scheerlijnen goed vast. We staan gelukkig onder een afdakje dus verder kan ons niets gebeuren. Binnen tien minuten begint het enorm te hozen. Een bui als ik zelden heb meegemaakt en ook de donder en bliksem ontbreken niet. De regen komt schuin onder het afdak door maar de tent houdt stand en ergens halverwege de bui val ik weer in diepe slaap.
De volgende ochtend blijkt bij het inpakken van de spullen dat de tent toch niet helemaal waterdicht meer is. Onder mijn thermorest ligt een plasje water en bij nadere inspectie blijkt dat het onderzeil vol zit met tientallen kleine gaatjes.
Dat moeten de termieten geweest zijn tijdens mijn nachtelijke avontuurtje in Guinee Bissau. Niets meer aan te doen en ik zal even kijken of er mee te leven valt of dat ik een andere oplossing moet zoeken. Na Tiwai is het toch weer richting de woestijn dus ik maak me nog even niet heel veel zorgen.
We fietsen 30 kilometer slalommend om de waterplassen en komen opeens op een asfaltweg terecht. Geheel onverwachts maar helemaal welkom ! Er volgen een makkelijke 40 kilometer door een mooi groen heuvellandschap tot het asfalt weer stopt en we weer off road gaan. Al snel komen we een checkpoint tegen en we besluiten te vragen of we daar de tenten kunnen opzetten. Dat is geen probleem en nog voordat de tent goed en wel staat komen ze al aan met rijst, vis en palmwijn.
Sweet Salone is een land dat het goed zal doen in mijn favorieten lijstje. Al is het alleen al om de verse pepers die echt overal in verwerkt worden !. Als dessert kopen we een enorme watermeloen die we met zijn tweeen in één keer opeten..
31-03-2011 Bandajuma – Tiwai Island – Na de waarschuwing van grote slangen ben ik bij het wakker worden extra voorzichtig bij het uitstappen van de tent. Maar er is geen slang in de buurt en ik kan veilig de spullen inpakken. Na ons ontbijt van rijst en bonen gaan we weer op pad. Sierra Leone moet het heuvelachtigste land zijn van mijn tocht. Sinds ik de grens ben overgestoken ben ik constant aan het klimmen of dalen. Het is heet vandaag. Ergens rond de 38 graden en de zon shijnt volop. De hele dag ben ik nat door een combinatie van luchtvochtigheid en zweet. Maar alle inspanning wordt beloond als we aankomen bij Tiwai Island. Na een kort boottochtje over de rivier Moa komen we aan op het eiland en lopen we een tropische jungle in. Hangmatten bij het water en wandelpaden door de jungle zorgen ervoor dat we ons de rest van de dag prima vermaken. Tijdens onze twee uur durende wandeling zien we verschillende soorten apen en veel grote neushoornvogels. Honderden vlinders en verschillende soorten hagedissen. Ook de spinnen ontbreken niet en zorgen ervoor dat ik mijn tent voor het slapen gaan drie keer controleer op ongewenste gasten…..
Ergens tijdens onze wandeling komen we op het verkeerde pad terecht. We worden uit de jungle gespuwd bij een serie stroomversnellingen in de rivier en ondanks dat dat super mooi is lijkt het niet op het campement waar onze tenten staan. Met nog maar weinig daglicht over spoeden we ons terug naar het laatste punt waar we zeker waren van de route en nemen het andere pad in de hoop dat het ons terug leidt naar het kamp. Een nacht in korte broek en slippers in een tropisch regenwoud ligt niet in de planning. We lopen nog eens 10 minuten en zien opeens weer een herkenningspunt waarna we al snel samen met het laatste daglicht aankomen bij de tenten…..
01-04-2011 Tiwai Island – Portoru – Een tropische regenbui mag natuurlijk niet ontbreken in een regenwoud en we worden ’s nachts op onze wenken bediend. De regen komt met bakken uit de hemel en weer hebben we het geluk dat onze tenten onder een afdakje staan. We staan vandaag vroeg op om samen met de jungle te ontwaken. Er staat een wandeltocht op het programma en om 7 uur gaan we met de gids op stap. We struinen uren lang door het regenwoud en zien vier verschillende soorten apen, waaronder de voor mij nog niet eerder geziene ‘Diana Monkey’. We krijgen uitleg over verschillende insecten, planten en proeven nieuwe bosvruchten. We zien een dode zwarte cobra die overdekt is met honderden mieren. En we krijgen we de boom te zien waarvan de bast alleen met toestemming van de regering geoogst mag worden. Naast een medicijn voor verschillende ziektes zou het ook gebruikt worden bij cannibalisme….
Na de wandeling blijven we tot halverwege de middag op het eiland relaxen tot we de boot pakken naar het vaste land. We fietsen terug naar Portoru en vinden daar een plek om de tent op te zetten voor de nacht.
02-04-2011 Portoru – Kenema – Als ik wakker wordt zijn er al 6 paar ogen op mij gericht. Het is half 7 maar er heeft zich al een groepje kids rond de tenten verzameld. Het is zaterdag en dus zijn ze vrij van school. Ik draai me nog een keer om, maar dat veroorzaakt een enthousiast groepsgesprek en dus maak ik maar aanstalten om de nieuwe dag te beginnen. Zodra er meer beweging komt wordt het stel toeschouwers al snel verdriedubbeld en moet ik oppassen dat ik niet met de tentstokken de ogen van een paar kinderen uitprik…
Het is de hoogste tijd om de koers te verzetten. Was het tot nu toe voornamelijk zuidelijk. Vandaag wordt het kompas gericht op het noord-oosten voor een nieuw deel van de tocht. We fietsen over een gravelpad in de richting van Kenema. Nieuws over de twee blanke fietsers verspreid zich snel en iedere keer dat we water bijvullen bij een dorpspomp komt er al snel iemand naar ons toe dat de chief ons graag wil zien en dus gaan we vandaag zo’n 8 keer op bezoek bij verschillende plaatselijke burgemeesters.
In Kenema vinden we een hotel vlak bij het centrum en de gemakken van internet, veel eten en een koud drankje..
03-04-2011 Kenema – Zondag. Rustdag en wasdag. Het wasdag gedeelte resulteerd in 5 emmers met bruin water. De rustdag in het ronddolen door de straten van Kenema en het lezen van een goed boek. Tegen de avond besluiten we een restaurant op te zoeken en we gaan voor wat in de lonely planet gids als het beste restaurant van de stad wordt omschreven. Eenmaal aangekomen na de halfuur durende wandeling krijgen we te horen dat er vandaag geen eten is…. Met een lege maag lopen we dus maar verder tot we een eind verderop een paar pannen langs de weg zien staan die duiden op ‘Riz Gras’ (Rijst en saus). Bij terugkomst in het hotel blijkt de provinciale hoofdstad weer te maken te hebben met een stroomstoring en wordt de geplande filmavond omgezet in een avondje lezen bij kaarslicht. Hoe dan ook, het is heerlijk om na 7 dagen op de fiets een dagje te niksen…
04-04-2011 Kenema – Tijdens onze zoektocht naar avondeten lopen we door de stad en worden tot staan geroepen door een paar verkopers van muziek cd’s. Gezien we daar geen intresse in hebben lopen we door en worden prompt tot staan geroepen door het volgende verkoopstalletje met plastic emmers. Dat is ook niet ons ding en we lopen weer verder. Nog meer roepen om aandacht volgen en opeens beseffen we dat wij de enigste twee personen zijn die bewegen. Al het verkeer en de voetgangers staan stil terwijl wij ons daar een weg doorheen banen. Dan zien we midden op de weg een agent staan met de hand in de lucht en achter hem zien we langzaam de vlag die binnengehaald wordt bij zonsondergang. Na enige navraag blijkt dat het bij wet verplicht is om stil te staan tijdens het binnenhalen van de vlag….
05-04-2011 Kenema – Vandaag is een vermoeiende dag. Niet fysiek maar mentaal. Ik heb even geen energie om te vertrekken en stel het fietsen nog een dagje uit. Ik loop de stad in en raak in gesprek nummer 100 dat ongeveer verloopt als volgt; ‘Hello, how’s the body ? Body’s fine and youself ? Not bad. Where you from ? Holland. Really? with Bike ?! , Yes, with the bicycle. That is not possible, you really ride bike from Holland to here.. Well, yes. Though I used a boat from Spain to Marocco. You are very strong. I Cannot do that.. Yes you can, just do a little bit every day…….. vanaf dit punt kan het gesprek verschillende kanten opgaan maar het idee blijft hetzelfde.
Het is misschien omdat ik nu in een land ben waar ik (bijna) iedereen kan verstaan dat het zo vermoeiend wordt. De mensen hier zijn allemaal vriendelijk en regelmatig krijg ik opmerkingen als ‘Thank you so much for visiting our country’ en ‘England/ Holland/ Europe have helped us so much since the end of the war, we are so gratefull.. Maar het wordt op een gegeven moment teveel als iedere persoon die je tegen komt een gesprek met je wil beginnen.
Het is moeilijk om mensen te negeren als ze welgemeend gedag zeggen, maar ben ertoe genoodzaakt om het gewoonlijk bij een glimlach of een groet te laten als ze roepen ‘one minute, I really want to talk to you’ . Als ik op iedere roep inga ben ik de hele dag hetzelfde gesprek aan het herhalen en kom ik geen meter vooruit.
Vanochtend zijn we naar het Gola forrest kantoor in de stad gegaan om de mogelijkheid voor een bezoek aan het regenwoud te bekijken. De kosten blijken echter te hoog en we besluiten om dit deel van Sierra Leone over te slaan. In Tiwai hebben we al lange tochten door het tropische regenwoud gemaakt en Gola is volgens horen en zeggen hetzelfde idee. Fantastisch mooi, maar de extra Leones en de extra kilometers na enig overwegen deze keer niet waard.
Bij het verlaten van het kantoor worden we dringend tot stilstand geroepen door een paar mannen. In onze ogen voelt het alsof er iets vreselijks staat te gebeuren als we niet stoppen en horen wat er aan de hand is, maar al snel bevinden we ons in het standaard gesprekje.. ‘Hello, how’s the body ? Body’s fine and youself ? Not bad. Where you from ? Holland. Really? with Bike ?! , Yes, with the bicycle. That is not possible, you really ride bike from Holland to here.. Well, yes. Though I used a boat from Spain to Marocco. You are very strong. I Cannot do that.. enz. enz…
Ik merk dat ik de afgelopen week meer en meer aan thuis denk. Aan de familie en hoe goed we het in Nederland eigenlijk hebben.
De rest van de dag wordt voornamelijk doorgebracht in het internet café. Mijn route lijkt wat onzeker vanwege de recent geuite bedereigingen uit het Al Qaida kamp om westerlingen in Mali te ontvoeren. Timboektoe en in mindere mate Djenne, Mopti en Dogon staan op de no-go list van buitenlandse zaken en dat zijn nou net de plaatsen die op mijn geplande route liggen.
Daarnaast zijn demonstraties en een net ingestelde avondklok in Burkina Faso ook geen goed nieuws. Na aanleiding van de onrust in het midden oosten doen ze nu ook in Burkina Faso een poging om het bewind omver te werpen. Voor mij is en geen weg rond het land dus ik kan alleen maar hopen dat het zich niet ontwikkeld tot een nieuw drama als in Egypte/ Tunesie/ Libië……
Een hoop met gemixte gevoelens. Ik wil mijn tocht voortzetten en Ghana bereiken en aan de andere kant mis ik het thuisfront nu meer dan ooit. Onrust in Burkina Faso zou het eindpunt van mijn tocht kunnen zijn en ik ben er nog niet uit of ik daar blij mee zal zijn of niet……….
06-04-2011 Kenema – Tongo Field – Met hernieuwde moed stappen we vanochtend weer op de fiets. Alles lijkt altijd beter als je maar in het zadel zit. In Kenema hebben we voor de verandering brood kunnen vinden wat een prima afwisseling is in plaats van de rijst en bonen die normaal op het ontbijtmenu staan. Erik twijfelt nog steeds over zijn route maar de eerste 20 kilometers zijn in ieder geval hetzelfde dus vertrekken we gezamelijk richting het noorden. Na twee uurtjes fietsen komt de splitsing in zicht en tijdens ons tweede ontbijt (Nu wel rijst en deze keer met casavebladeren) besluit Erik dat hij dezelfde route richting Guinee neemt als mij. Ik vind het prima. Zo kan ik naast de 50 standaard gesprekjes per dag het ook een paar keer over een ander onderwerp hebben.
In de loop van de middag zien we een diamandmijn langs de weg en we besluiten een kijkje te nemen. Er zijn enorme gaten in de grond waar een stel mannen verwoed zand aan het scheppen zijn. Het is ongelovelijk om te zien wat een hoeveelheid zand er verplaatst is met alleen een paar gewone schoppen. Vandaag zijn er nog geen diamanten gevonden, maar enige tijd terug zijn er een aantal exemplaren op deze plek naar boven gehaald.
Niet lang hierna besluiten we in een vriendelijk dorpje onze tenten op te zetten en krijgen we enige tijd later bezoek van een minder vriendelijke agent. We hadden ons moeten registreren bij hem. enz. enz.. Na een half uurtje is ook dit vuurtje geblust en kunnen we na ons diner (rijst, pepersoep en vis) in alle rust de tent opzoeken.
07-04-2011 Tongo Field – Koidu-Sefadu (Kono) – Een goede nachtrust is ons vandaag niet gegund. Een vrouwlijke secret society groep krijgt vandaag een nieuw lid en de dames lopen de hele nacht in een groep zingend en trommelend door het dorp. Als ze rond een uur of 3 ’s nachts eindelijk hun huis opzoeken dommel ik weg om om 5 uur gewekt te worden door de oproep tot gebed. Er is geen electriciteit in het dorp, dus er hangt geen megafoon aan de minaret van de moskee. Maar terwijl de man op 25 meter van de tent uit alle macht staat te zingen merk ik geen verschil. Allah al Akbar….
De weg voert ons vandaag verder door de heuvels. Sierra Leone begint zicht tot het meest moeilijke fietsland te ontwikkelen. De weg is slecht met veel grote stenen en rotsen en de recente regenbuien hebben grote geulen kris kras over de weg uitgesleten. Daarnaast blijven we onophoudelijk heuvels beklimmen die regelmatig te steil zijn om te fietsen zodat we lopend verder moeten. Toch is het off road rijden leuk om te doen, de omgeving schitterend en zo komen we eind van de dag vermoeid aan in Kono.
08-04-2011 Koidu-Sefadu (Kono) – Ook in Kono is het lastig om slaap te krijgen. Omdat de kamers prijzig zijn besluiten we er één te delen. We leggen een matras naast het bed en besparen zo een serie Leones. Maar zonder muskietennet wordt ik wakker gehouden door muggen die rond mijn hoofd blijven zoemen. Ik probeer een tijdje om helemaal onder de dekens te duiken. Maar met een temperatuur van rond de 30 graden is ook dat niet uit te houden. Er is geen ruimte om de tent in de kamer op te zetten, dus ik bedek me maar in een riante laag deet, waardoor alleen door de geur in de kamer de muggen al uit de lucht zouden moeten vallen. Uitslapen mag hier blijkbaar ook niet als ik om 8 uur het personeel geduldig op onze deur zie kloppen. Omdat ik terug kom van het ontbijt is dat echter geen probleem en nadat ik de man vertel dat ik al wakker ben en terugkom uit het restaurant loopt hij met een hoofdknikje naar de buren..
Zo weten we in ieder geval zeker dat we morgen op tijd zullen vertrekken. Onze nieuwe persoonlijke wekker zal er zeker voor zorgen dat we ons niet verslapen… We blijven een dagje in Kono. Na de paar dagen in Kenema was het eigenlijk de bedoeling om meteen naar de grens te fietsen, maar de twee zware fietsdagen hebben hun tol geeisd. Daarnaast had ik het idee dat ik gisteren iets aan de fiets hoorde rammelen, dus is het tijd voor een uitgebreide inspectiebeurt. Ook kan meteen de was gedaan worden en er schijnt in de stad een internet café te zijn dus ik hoop dat ik eindelijk de site kan updaten.. Die hoop wordt echter in de loop van de dag de grond in geboord als blijkt dat de plek die in de gids genoemd wordt geen computers meer heeft..
09-04-2011 Koidu-Sefadu (Kono) – Worodu – Ik heb de oplossing gevonden om de belasting in Nederland te halveren. We voeren in Nederland een nationale schoonmaakdag in. Iedere laatste zaterdag van de maand gaat iedereen die dat kan aan de schoonmaak. Straten vegen, bloemperkjes harken, rommel ruimen enz.. Als gevolg daarvan heeft de regering/ gemeente het grootste deel van de schoonmakers die ze in dienst hebben niet meer nodig en worden er op die manier miljoenen bespaard…….
Uitdaging 1 – Ontbijt regelen in het hotel. Als we inmiddels een half uur zitten te wachten op ons ontbijt gaan we maar eens vragen of er een probleem is. En ja hoor. Iedereen is vandaag aan het schoonmaken en ze kunnen nergens brood kopen. Maar het komt er echt aan. Na 45 minuten vragen we of we dan alvast wel de thee kunnen krijgen, wat geen probleem is en 10 minuten later ook inderdaad op tafel verschijnt. Het brood laat echter op zich wachten en ik begin maar aan de mango’s die ik nog in de tas heb zitten.
uitdaging 2 – Probeer op ‘nationale schoonmaakdag’ eens rond te reizen door Sierra Leone. Met het 50 jarig onafhankelijkheids feest in aankomst heeft de president een serie nationale schoonmaakdagen ingesteld. Iedereen die er toe in staat is moet deze dag aan de schoonmaak. Straten worden geveegd, watergeulen en potholes gedicht, gras omgekapt enz. enz. Er is geen voertuig op de weg en als wij op pad gaan worden we regelmatig tot stilstand geroepen. Het is schoonmaak dag en er mag niet gereisd worden.. Dat hadden we al gehoord, maar het leek ons te bizar voor woorden. In het hotel blijven hadden we ook geen zin meer in omdat dat inmiddels zonder water, electriciteit en nu dus ook eten zit.
We gaan dus op pad en komen wegversperring na wegversperring tegen. Toch is daar met de fiets meestal wel omheen te draaien en een paar keer worden de karren of banken voor ons aan de kant geschoven. Overal is inderdaad iedereen aan de schoonmaak.. Het gaat prima tot we bij de laatste barricade buiten de stad komen. We mogen niet door en moeten ook aan de schoonmaak. Ik zie het echter niet zitten om 3 uur lang met een machette te gaan grasmaaien en doe alsof ik doofstom ben. Als dat niet lijkt te werken gaan we maar in discussie. Eén van de punten die ik gebruik is dat mijn visum binnenkort verloopt en ik wel moet doorreizen omdat ik anders niet op tijd het land uit ben. Dit is een punt dat nog op waarheid berust ook, maar overtuigd niet. Dan maar op een andere boeg. ‘Willen jullie graag toeristen in Sierra Leone ? Ja natuurlijk, die hebben we nodig ! Nou ik ga straks naar Nederland en ga daar aan iedereen vertellen dat wij tijdens onze tocht door het land tot stoppen werden gebracht en gedwongen werden om te werken. Er is geen toerist meer die dan naar Sierra Leone wil komen….. Oh en daarnaast staat er op mijn visum met grote letters dat ik niet mag werken in het land !’ Dit lijkt ook geen gehoor te krijgen, maar even later blijkt er toch iemand met een hoger iq dan 50 in de groep te zitten en onstaat er een discussie in creool. Even later gaat de bamboestok omhoog en mogen we door…… Ik ben er helemaal voor om volgens de gebruiken van het land te leven, maar niet als ik daarvoor uren moet zweten. Dat doe ik wel op de fiets…. Vandaag passeer ik de 12.000 kilometer !
Uitdaging 3 – De fiets een heuvel opduwen met natte slippers. Ik ben er inmiddels achter dat slippers misschien toch niet het ideale schoeisel is om mee te fietsen. Na met de fiets door een stroompje gewaad te hebben volgt meteen een steile heuvel waar de enigste optie is om de fiets naar boven te duwen. Halverwege echter slippen mijn slippers over het gravel en slippen mijn natte voeten uit de slippers. Of beter gezegt, de slippers blijven wel aan mijn voeten hangen maar de zool komt ergens aan de zijkant van mijn enkels terecht. Het resulteerd in een fiets die een paar meter langs de helling terugglijdt met mij stuiterend erachteraan….
uitdaging 4 – Probeer eens een weg die als stippellijn op de kaart staat aangegeven. Eenmaal buiten de stad lijkt het leven weer zijn gewone gang te gaan. In de kleine dorpjes die we passeren heeft waarschijnlijk niemand van een nationale schoonmaakdag gehoord en gaat het leven zijn gewone gang. En hier kunnen we gelukkig een bord rijst en bonen kopen. We komen nu in een gebied ver van alle toeristische paden. Als die er al zijn in dit land. Blanke fietsers hebben ze hier nog nooit gezien en in ieder dorp zien we de monden letterlijk open vallen. Ook komen we langs verschillende diamand mijnen en zien dat er inderdaad een aantal kinderen tussen de ‘arbeiders’ zit. Kinderarbeid mag dan wel bij wet verboden zijn, maar lijkt hier nog de normaalste zaak van de wereld.
Na het derde dorp gaat op de landkaart de doorgetrokken lijn over in een stippellijntje en dat is meteen merkbaar. De weg vernauwd zich tot een voetpad en het is heerlijk fietsen tussen de groene muur van vegetatie aan beide kanten. Tijdens de steile stukken bergopwaards kunnen we die nog eens extra bewonderen terwijl we de fiets centimeter voor centimeter omhoog duwen. Het is hard werk maar de beloning is het meer dan waard. Tot twee keer toe komen we bij stroompjes die tot de knieen over de weg lopen. Gelukkig zijn hier beide keren mannen de motor aan het schoonmaken en wordt de fiets met bagage en al over het water gedragen. Bij de rivier gaat dat echter niet lukken en moeten we met de kano over.
Uitdaging 5 – De rivier oversteken in een uitgeholde boomstam gevuld met 2 volbeladen fietsen en 7 mensen. Aangekomen op de oever van de rivier begin ik met het afladen van de fiets maar nog voordat ik mijn tweede tas eraf kan halen wordt hij al opgetild en in de kano geladen… OK….. Tot onze verbazing wordt ook de fiets van Erik erin gepland en wordt de kano met 2 zwaar beladen fietsen en 7 personen van de wal geduwd. De kano begint gevaarlijk te wiebelen en Erik en ik roepen meteen in koor ‘Stop, stop go back !!’ Maar we krijgen een gelachen antwoord terug. ‘Stay still, we’re going now, no worries’ ..
Met heel veel worries worden we vervolgens naar de andere kant van het water gepeddeld en wonder boven wonder komen we droog aan op de andere wal. De weg versmald zich nu nog verder en regelmatig vliegen de takken ons om de oren. Ik zie een cobra van het pad wegschieten net voordat ik er met beide wielen overheen zou stuiteren denkend dat het een tak op de weg was…
We zijn de hele dag onderweg maar als het tegen vijf uur begint te druppelen hebben we maar net 50 kilometer afgelegd. Het begint ook te rommelen in de lucht en we besluiten bij het eerstvolgende dorpje de chief te zoeken en toestemming te vragen om de tenten op te zetten. We krijgen een mooi plekje onder een afdakje en zetten onder het toeziend oog van 40 kinderen de tenten op. Vervolgens krijgen we eten aangeboden en als we daarvoor willen betalen krijgen we het geld terug in de hand gedrukt…
Uitdaging 6 – Een rustig plekje zoeken om even te piesen terwijl 20 kinderen overal achter je aanhuppelen. De andere 20 zijn achter gebleven bij Erik en de tenten. Moet ik dit nog uitleggen ? …
Uitdaging 7 – Probeer eens te gaan slapen terwijl 40 kinderen rond de tent een levendige discussie voeren. Behoefd ook geen verdere evaluatie…..
10-04-2011 – Worodu – Sokoya Badela – Vandaag wordt één van de zwaarste dagen van de tocht. Ik heb het niet geteld, maar we hebben zeker 20-25 keer de fiets een steile heuvel op moeten duwen. Soms alleen mogelijk met zijn tweeen één fiets omhoog duwend. Een keer of 10 hebben we de fiets over waterstroompjes moeten tillen. Of als er geen andere mensen om te helpen in de buurt waren of de stroompjes te breed ging de bagage eraf en werd alles in delen overgebracht.
Weer zijn we de hele dag onderweg en leggen we opnieuw een magere 55 kilometer af. Wel hebben we de kans om tussendoor leuke plaatjes te schieten voor het fotoalbum ‘bad roads’.
Onderweg zien we ook langzaam het landschap veranderen. De bossen lijken steeds minder dicht begroeid en openen zich regelmatig om plaats te maken voor savanne achtig grasland. Het is duidelijk dat we steeds verder naar het droge noorden fietsen..
11-04-2011 – Sokoya Badela – Kombia – Met vermoeide benen stappen we op de fiets en zetten het werk van gisteren voort. Maar tot onze verbazing komen lijkt de weg een stuk beter te worden na onze overnachtingsplek. Inmiddels hebben we wel de term ‘goede weg’ geherdefinieerd als een weg waar je de fiets niet 20-25 keer op een dag de heuvel op hoeft te duwen. We komen na twee uurtjes peddelen hongerig aan bij een dorpje met aan het begin een school, waar meteen een chaos losbreekt als we langsfietsen. Zo’n 50 kinderen komen uit de school gerend achter de fietsen aan. We fietsen echter snel door en denken dat we ze hebben afgeschud tegen de tijd dat we in het dorp een vrouwtje zien die rijst en bonen verkoopt.
We bestellen een groot bord, maar voor we de eerste hap kunnen nemen komen de schoolkinderen aangestormd met de leraar, zwaaiend met zijn aanwijsstokje, erachteraan.
Na de eerste chaos worden de kinderen in lijn opgesteld en mogen ze om de beurt een versje of liedje opdreunen. In koor herhaald door de rest van de groep. Het onze vader volgt en tegen de tijd dat alle versjes zijn opgezegt zijn onze bonen koud…
Hongerig als we zijn nemen we genoegen met koude bonen en nemen als snel daarna afscheid van de verzamelde mensenmassa.
Bij het politie checkpoint in Bendugu lijken ze oprecht bezorgd over de vraag of we spionnen zijn of niet. Maar na een uitgebreide ondervraging moet ik ze teleurstellen wanneer ze geen handgranaten en machine geweren in mijn bagage vinden…
We fietsen door naar Kombia waar we bij de chief toestemming krijgen om onze tenten op te zetten en vallen na een maaltijd van rijst en vissenhoofden als een blok in slaap..
12-04-2011 – Kombia – Dentilia – We zetten de tocht voort en komen op een stuk weg dat nauwlijks een weg is te noemen. Het zijn de laatste 10 kilometers voor de grens en Sierra Leone laat ons niet makkelijk gaan. De grensformalitieten verlopen echter wel soepel. Om één of andere vage reden hoeven we alleen het onderste deel van het immigratie formulier in te vullen en het bovenste deel met naam en paspoort gegevens mogen we overslaan. Even later komt de ambtenaar er achter dat we nergens een naam en paspoort nummer hebben ingevuld en moeten we dat op een apart losgescheurd schrift velletje doen….
We fietsen 10 kilometer door niemandsland tot we bij het eerste dorp in Guinée aankomen. Bij het eerste checkpoint zijn de agenten in diepe slaap en we fietsen door naar de gendarmie. Ook daar is iedereen in diepe slaap en we fietsen door naar de immigratie. Hier treffen we zowaar iemand aan, maar de baas is naar de stad en heeft de sleutels van de kast meegenomen. De kast waar nou net de immigratie stempels inliggen. Er wordt een a4-tje opgesteld en we worden terug gestuurd naar de gendarmie waar we de kolonel wakker maken en we een politie stempel met een pagina lange uitleg in het paspoort krijgen. Ik heb voor deze trip een nieuw paspoort gekocht, maar hij begint alarmerend snel vol te raken op deze manier….
Doordat de stempelzoektocht langer duurt dan gepland lukt het niet meer om voor het donker Faranah te bereiken en we stoppen bij Dentilia. 30 Kilometer voor Faranah. Wel is de weg na de grens er een heel stuk op vooruit gegaan en ook de heuvels zijn minder aanwezig, zodat de 30 kilometer na de grens bijna als een heerlijk relaxed ritje wordt ervaren.
Alle foto’s van dit deel van de fietsreis.
Feestdagen in Sierra Leone: 19 april – Dag van de Republiek, 27 april – Onafhankelijkheidsdag, 9 augustus – Nationale dag. Daarnaast worden er regelmatig nationale schoonmaakdagen georganiseerd. Het hele land wordt dan geacht een dagdeel te besteden aan het schoonmaken van de straten en dorpen. Reizen is dan praktisch onmogelijk vanwege de vele wegversperringen.
