Grensperikelen in Gambia

0
2492
grens Gambia

Reizen door Afrika is geweldig, je beleeft er hoogtepunt na hoogtepunt. Er is nog wel dat dingetje van de grensovergangen. Vaak gaat het goed, maar de grenzen staan niet voor niets slecht bekend bij reizigers. 

Na een dagje rust in Toubacouta stap ik weer op de fiets. Het is nog zo’n veertig kilometer naar de grens met Gambia en na twee uurtjes fietsen kom ik daar aan.

Een paar vrouwen rennen mee om me over te halen om bij hun geld te wisselen. Ik fiets echter meteen door naar de politiepost waar ik zonder problemen mijn exit stempel van Senegal krijg. 

Toubacouta Senegal
Spelende jongeren in Toubacouta.

Daarna is het door naar de Gambiaanse kant van de grens. Hier krijg ik ook vrij simpel de stempel. Op de vraag ‘of ik nog iets voor de grensbeambte heb’ antwoord ik dat ik hem mijn allermooiste glimlach zal geven. Het is niet waar hij op gehoopt had, maar hij geeft me enigszins zuur kijkend mijn paspoort terug. Met de benodigde stempels loop ik naar buiten me weer verbazend hoe makkelijk het ging. 

Maar nu begint het spelletje pas. Ik moet met de fiets meekomen een binnenplaatsje op want de douane wil nog even in mijn tassen kijken. Eén voor één wordt alles uit de tassen gehaald en bij ieder voorwerp wordt gevraagd ‘what is this?’ Berustend in mijn lot antwoord ik ‘This is a book, this is a sleeping bag, o wow my underwear! This is a flashlight.. Look this is how it works’, een beetje gefrustreerd schijn ik hem met mijn zaklamp in de ogen. 

Dit gaat zo een uur door tot hij bij de laatste tas aankomt en een grove overtreding vindt, een mes. Waarom heb ik niet gezegd dat ik een moordwapen bij me heb? Ik krijg te horen dat ik nu in overtreding ben en ik een nacht in de cel moet blijven en overdag moet meehelpen op het kantoor. Ik begin inmiddels aardig pissig te worden, maar speel het spelletje nog maar even mee. Geen probleem, ik blijf wel ik heb toch geen haast. 

De douanier had dat antwoord niet verwacht en weet even niet wat hij moet zeggen. Dan maar door met het verder met graven in mijn bagage. ‘What is this?’.. ‘This is rice, I use it for cooking. I add water and boil, then I eat… This is cheese, I put it on bread, then I eat’… 

grens gambia zakmes
Links op de bank het moordwapen…

Als ook de laatste tas uitgebreid gecontroleerd is probeert hij het nog maar eens met het mes. ‘This is the offence’ … Terwijl hij ermee loopt te zwaaien voor mijn gezicht. ‘Nee hoor, dit is een coocking knife. I use it for cutting onions, tomatoes and meat. I also use it for fruit. Watermelons, apples, oranges, mandarines, bananas… Look I show you, give me the knife’ en ik pak het mes uit zijn handen en stop het terug in mijn tas. 

Nu mijn paspoort nog. Ik ga zitten en meneer vraagt wat we nu toch moeten doen. Ik vertel hem dat hij alle tassen heeft gecontroleerd en ik nu dus naar het strand ga. Hij pakt mijn paspoort er weer bij en vraagt of mijn visum wel klopt. Dat is mijn kans en ik pak het paspoort over. ‘Look I show you, here it is’, terwijl ik het stempeltje laat zien. Daarna stop ik het snel weg in mijn broekzak.

De douanier ziet zijn kansen op wat extra inkomen slinken en verteld me hem te volgen om te werken in het kantoor. Ik zeg dat me dat geweldig leuk lijkt, pak mijn fiets en loop tien meter achter hem aan. Buiten de binnenplaats sla ik echter meteen een andere richting in.

Ik verwacht half dat ik word terug geroepen, maar hij heeft het blijkbaar opgegeven of heeft een nieuw slachtoffer gezien. Ik stap snel op en laat de grenspost achter me. Het hele geintje heeft me drie uur gekost. Maar tijd heb ik genoeg. En terwijl het toubab, give me.. give me.. me om de oren vliegt probeer ik mijn goede humeur terug te vinden. Welkom in Gambia..

Twintig kilometer verder kom ik aan bij de veerpont die me over de Gambia rivier naar Banjul brengt. De overtocht van een paar kilometer duurt bijna twee uur en al die tijd staan we op elkaar gepakt in de zon te bakken. 

Barra banjul veerpont Gambia
Ieder vrij plekje aan boord wordt ingenomen bij het vertrek uit Barra.

Het is een verademing om in Banjul aan te komen. De resterende kilometers naar Sukuta zijn snel afgelegd. Ondanks een verkeerde afslag en een omweg van tien kilometer. 

Ik zoek de mij bekende Sukuta camping op, waar ik bij eerdere reizen al twee keer heb overnacht. Het is fijn om even op bekend terrein te zijn en een biertje met een paar andere reizigers in het restaurant van de camping te drinken.

Zoals ik begon is reizen door Afrika geweldig. Nou lijkt dit misschien een minder aangename reiservaring, maar achteraf kost dit je een paar uurtjes en het levert een leuk verhaal op, toch!?

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Please enter your comment!
Please enter your name here

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.